البته رنگ‌بندی‌های مفید دیگری هم هست. رنگ‌بندی طلایی که توسط باشگاه فوتبال کریستال پالاس انتخاب شده، گزینه‌ای قوی است؛ زیرا هم در نور روز و هم زیر نورافکن‌ها به خوبی دیده می‌شود. رنگ‌بندی‌های روشن که با زمین چمن کنتراست بالایی دارند مثل سفید انتخابی چلسی و ناتینگهام فارست نیز به خوبی به چشم می‌آیند.
الگوها نیز اهمیت دارند. بلوک‌بندی یا راه‌راه‌های با کنتراست بالا می‌تواند جسم متحرک را از پس‌زمینه‌اش جدا کند. پیراهن دوم راه‌راه باشگاه فوتبال ای‌اف‌سی بورنموث باید از لباس ساده با رنگ‌بندی متوسط، قابل‌تشخیص‌تر باشد. تضاد بین نیمه بالایی درخشان پیراهن دوم فولام و شورت‌های تیره‌تر نیز می‌تواند تشخیص را بهتر کند.
با وجود تمام شواهد، امسال حتی یک باشگاه لیگ برتری هم برای پیراهن دوم خود رنگ‌بندی قرمز را انتخاب نکرده است. در عوض، رنگ‌بندی‌های تازه‌ای مثل بنفش روشن، کرم و فیروزه‌ای به کار رفته‌اند. نمونه‌ای از انتخاب رنگ‌بندی ناموفق، پیراهن خاکستری بدنام منچستریونایتد در سال ۱۹۹۶ بود که در نیمه بازی مقابل ساوتهمپتون کنار گذاشته شد، چرا که تیم ۳–۰ عقب افتاده بود. الکس فرگوسن، سرمربی وقت، گفت بازیکنان نمی‌توانستند یکد برنامهیگر را به وضوح ببینند. این موضوع بهانه نبود، بلکه رنگ‌بندی خاکستری تقریباً هم‌رنگ‌بندی بتن استادیوم بود و با شلوغی جمعیت در پس‌زمینه یکی شده بود.
چنین اثرات استتاری در زیست‌شناسی کاملاً شناخته‌شده‌اند. حیوانات برای سخت‌تر کردن دیده‌شدن توسط شکارچیان، به این روش متکی هستند. در استادیوم، رنگ‌بندی‌های خاکستری یا قهوه‌ای ملایم می‌توانند همین کار را انجام دهند. پیراهن دوم قهوه‌ای جدید برنتفورد نیز به‌ویژه در هوای ابری یا زمانی که سکوها با بتن پوشیده شده‌اند، با همین خطر همراه است. لباس‌های مشکی نیز مخصوصاً در شرایط نور کم که کنتراست کاهش می‌یابد، می‌توانند در پس‌زمینه محو شوند.
