ستاره‌ها ممکن است چندین سال نوری از ما فاصله داشته باشند؛ اما این بدان معنا نیست که منظومه شمسی ما در انزوا قرار دارد. میلیون‌ها سیارک و دنباله‌دار در کهکشان راه شیری حرکت می‌کنند و برخی از آن‌ها از دیگر منظومه‌های ستاره‌ای به فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب شده‌اند. در حقیقت، هزاران نمونه از این مهمانان میان‌ستاره‌ای اکنون ممکن است در داخل مدار نپتون در گردش باشند؛ اما پیدا کردنشان کار دشواری است، زیرا بسیار کوچک و کم‌نور هستند.
بااین‌حال، تا امروز، فقط سه جرم میان‌ستاره‌ای شناسایی شده‌اند که عبارت‌اند از اوموآموا (در سال ۲۰۱۷)، دنباله‌دار بوریسوف (در سال ۲۰۱۹) و دنباله‌دار اطلس که همین چند ماه پیش کشف شد و توجه ستاره‌شناسان سراسر جهان و حتی کاوشگرها و مدارگردهای واقع در دیگر سیاره‌ها را به خود جلب کرده است.
وقتی یک جسم متحرک در آسمان دیدن می‌شود، دانشمندان با پیگیری مسیر آن در چندین نوبت رصد، مدارش را تعیین می‌کنند و از صحت وجود آن مطمئن می‌شوند. این مسیر سه‌بعدی، برخلاف تصویر دو‌بعدی روی آسمان، دقیقاً نشان می‌دهد جسم چگونه در فضا حرکت می‌کند.
برای درک این موضوع، ابتدا به مداری که اجرام منظومه شمسی دارند نگاه کنیم. قانون کپلر می‌گوید مدار سیاره‌ها به شکل بیضی است و خورشید در یکی از دو کانون آن قرار دارد. اگر مدار کاملاً دایره باشد، برون‌مرکزی آن صفر است؛ هرچه مدار کشیده‌تر شود، برون‌مرکزی به یک نزدیک‌تر می‌شود.
برای مثال، زمین برون‌مرکزی بسیار کمی دارد و تقریبا دایره‌ای است، درحالی‌که برون‌مرکزی پلوتو به حدود ۰٫۲۵ می‌رسد. دنباله‌دارهای منظومه شمسی، مانند هالی و هیل-باپ، برون‌مرکزی بسیار بالایی دارند (۰٫۹۶۷ تا ۰٫۹۹۵۱)؛ اما همچنان از نظر گرانشی به خورشید متصل هستند و به‌دور آن می‌چرخند.
