دوره‌ی منتهی به مرگ یک ستاره‌ی پرجرم با بی‌ثباتی شدید مشخص می‌شود. ستاره در مجموعه‌ای از فوران‌ها، مقدار زیادی از مواد بیرونی خود را پیش از ابرنواختر از دست می‌دهد. سیلیکون، گوگرد و آرگون تنها در نزدیکی هسته‌ی ستاره و در واپسین مراحل عمر آن یافت می‌شوند. این موضوع نشان می‌دهد که ستاره‌ی مرکزی SN2021yfj به طرزی غیرمعمول توانسته بسیار بیش از یک ستاره‌ی منفجرشونده‌ی معمولی جرم خود را از دست بدهد.
علت چنین فرآیندی هنوز ناشناخته است، اما پژوهشگران سناریویی را پیشنهاد می‌کنند که در آن تشنج‌های مرگ ستاره به‌تدریج آن را متلاشی کرده است. هنگامی‌که سوخت هسته رو به پایان می‌رود، ستاره پیوسته تحت نیروی گرانش به درون فشرده می‌شود، زیرا فشار رو به بیرون ناشی از همجوشی کاهش می‌یابد.
به گفته‌ی پژوهشگران، در جریان انفجار نهایی، پرتاب‌های سریع‌تر ابرنواختر به این پوسته‌ی بیرونی رسیده و با آن برخورد کرده‌اند و همین برخورد، نوری درخشان پدید آورده که از میلیاردها سال نوری آن‌سوتر در سراسر کیهان قابل دیدن بوده است؛ اما برای تایید این نظریه به داده‌های بیشتری نیاز داریم.
میلر می‌گوید: «اگرچه برای چگونگی شکل‌گیری این انفجار خاص یک نظریه داریم، اما حاضر نیستم روی درستی آن قسم بخورم، چون هنوز فقط یک نمونه‌ی کشف‌شده در اختیار داریم. این ستاره واقعاً نشان می‌دهد که چقدر نیاز داریم موارد بیشتری از این ابرنواخترهای نادر را بیابیم تا طبیعت و فرایند شکل‌گیری‌شان را بهتر درک کنیم.»
یافته‌های پژوهش در نشریه نیچر منتشر شده است.
