سفر به کوریل حتی برای گردشگران روس فرایندی طولانی، گران و دشوار است و سالانه کمتر از ۱۰۰ گردشگر خارجی موفق می‌شوند این منطقه را از نزدیک ببینند. بیش از ۹۰ درصد این جزایر، به‌ویژه آن‌هایی که در مرکز زنجیره قرار دارند، به دلیل جغرافیای صعب‌العبور، شرایط آب‌وهوایی سخت، فاصله زیاد و نظامی‌سازی گسترده عملاً غیرقابل‌دسترس باقی‌مانده‌اند.
شاید تنها نکته‌ی مثبت ماجرا این باشد که نبود توسعه و حضور نظامی، این جزایر را به پناهگاهی امن برای حیات‌وحش مخصوصاً پستانداران دریایی تبدیل کرده است.
وقتی از پشت صفحه گوگل ارث به این نقاط نگاه می‌کنیم، چیزی فراتر از مختصات جغرافیایی یا تصاویر ماهواره‌ای می‌بینیم. هرکد برنامهام از این مکان‌ها یادآور این واقعیت‌اند که زمین هنوز تمام رازهایش را فاش نکرده است. مناطقی هست که حتی با پیشرفته‌ترین ابزارها و نقشه‌ها هم تنها می‌توان از دور لمسشان کرد.
شاید فاصله، همان چیزی باشد که ارزش این مکان‌ها را حفظ می‌کند؛ مرز باریکی میان دانستن و ندانستن، یا دیدن و هرگز نرسیدن. و همین حس ناتمام باعث می‌شود دوباره نقشه را باز و زوم کنیم و دنبال نقطه‌ی بعدی بگردیم که دست‌نیافتنی باقی‌مانده است.
