نقد فیلم مچ گیری (Caught Stealing) | مرثیه ای بر رویای آرونوفسکی

دارن آرونوفسکی، یکی از منحصربفردترین فیلمسازان سینماست. سینمای او سرشار از مضامینی است که کمتر فیلمسازی می‌تواند بهشان نزدیک شود و از پس روایتگری‌شان برآید. جهان فکری او خالق سینمای پیچیده‌ای شده است. دنیایی که از پس روحیات و تفکرات آرونوفسکی (Darren Aronofsky) به دنیا می‌آید، انسان در راس همه چیزش قرار دارد. تصویری منحصربفرد از انسان و موجودیت او که آرونوفسکی به بهترین شکل ممکن آن را کندوکاو می‌کند. مرثیه‌ای بر یک رویا (Requiem For a Dream)، چشمه (The Fountain)، قوی سیاه (Black Swan)، مادر (Mother!)، آثار بزرگی از دارن آرونوفسکی بودند که او به بهترین شکل ممکن با آن‌ها مخاطب را به سفری انسانی و پرتنش می‌برد.

فیلم قبلی او نهنگ (The Whale) که در سال ۲۰۲۲ منتشر شد، گویا آخرین بارقه‌های سینمای دارن آرونوفسکی را همراه خود حمل می‌کرد، چراکه فیلم کات استیلینگ (Caught Stealing) ربط زیادی به این فیلمساز پیچیده ندارد! فیلم مچ‌گیری را به سختی می‌توان متعلق به کارنامه‌ی کاری فیلمسازی دانست که تا پیش از این به‌خاطر رویای جاودانگی، کمال، جنون و سورئال فیلم می‌ساخته است.

سپس داستان فیلم لو می‌رود