آن مولکول‌های سیگنال‌دهنده با گرفتن DNA در مکانی دقیق، مانند کلیدی که در قفل می‌چرخد، ژن‌ها را فعال می‌کنند. بسیاری از ژن‌ها پیش از آنکه بتوانند فعال شوند، به چندین کلید برای گشودن قفل‌ها نیاز دارند.
دانشمندان تعدادی از این قفل‌های ژنتیکی را شناسایی کرده‌اند که به رویان انسان و سایر گونه‌ها امکان می‌دهند تا اندام‌های حرکتی را رشد دهند. در سال ۲۰۱۱، دنیس دوبول، زیست‌شناس دانشگاه ژنو و همکارانش ۶ قفل مولکولی را در بخشی از DNA به نام ۵DOM کشف کردند. وقتی ۵DOM از دی‌ان‌ای رویان موش پاک کردن شد، موش پا درآورد، اما انگشتان پا رشد نکردند.
دکتر دوبول و همکارانش در مورد چگونگی تکامل این مجموعه حیاتی از قفل‌ها کنجکاو بودند. آیا این قفل‌ها زمانی که اجداد ما برای اولین بار به ساحل آمدند و اندام‌های حرکتی را تکامل دادند، ایجاد شدند یا اینکه پیش از آن، در اجداد باله‌دار ما وجود داشته‌اند؟
کریستوفر بولت، دانشجوی دکترای آزمایشگاه دوبول، ژنوم گورخرماهی را بررسی کردن کرد و دریافت که این گونه نیز از قفل ۵DOM برخوردار است. چون گورخرماهی و پستانداران یک جد مشترک باستانی در بیش از ۴۰۰ میلیون سال پیش دارند، این یافته نشان داد که ۵DOM در همان اجداد اولیه وجود داشته و باید در رویان ماهی‌ها نیز نقش داشته باشد.
هینترمان با استفاده از کریسپر، ۵DOM را از رویان‌های گورخرماهی پاک کردن کرد. برخلاف انتظار، پاک کردن آن تأثیر چندانی بر رشد باله‌ها نداشت، اما ناحیه‌ای در زیر دم ماهی را مختل کرد؛ جایی به نام کلواک که مقعد و لاگ‌آوتی مثانه و اندام‌های جنسی در آن قرار دارند. این یافته باعث شد پژوهشگران همان ناحیه را در رویان موش‌ها هم بررسی کردن کنند و به شگفتی دوم رسیدند: ۵DOM در پستانداران نیز ژن‌های همان ناحیه را فعال می‌کند.
مجموعه این آزمایش‌ها فرضیه جدیدی درباره تکامل انگشتان دست و پا ارائه داد. ماجرا از نیم‌میلیارد سال پیش، با ماهی‌هایی بسیار ابتدایی آغاز شد که بدنشان چیزی جز یک سر متصل به بدنی روبان‌مانند نبود. آن‌ها غذا می‌خوردند، هضم می‌کردند و فضولات را از مقعد دفع می‌کردند. در کنار آن، یک منفذ برای تولیدمثل و دفع ادرار هم وجود داشت.
رویان آن ماهی‌های نخستین، ژن‌های متفاوتی را برای ساخت بخش‌های بدن روشن می‌کرد. در انتهای بدن، ۵DOM ژن‌های مقعد و منافذ ادرار و تولیدمثل را فعال می‌کرد. این دستور ژنتیکی نیم‌میلیارد سال تغییر نکرده و هنوز هم در گورخرماهی، موش و انسان همان کار را انجام می‌دهد.
اما حدود ۳۶۰ میلیون سال پیش، ۵DOM تغییر تکاملی تازه‌ای پیدا کرد: علاوه بر کلواک، توانست انگشتان دست و پا را هم بسازد. برنت هاوکینز، زیست‌شناس تکاملی دانشگاه هاروارد، این فرآیند را به بازخوانی ترانه‌های قدیمی توسط خوانندگان جدید تشبیه می‌کند: «مثل وقتی است که جی-زی از یک آهنگ قدیمی اقتباس می‌کند و آن را به سبک خودش می‌سازد.»
دست‌ها و اندام‌های تحتانی بدن شاید بی‌ارتباط به نظر برسند، اما شباهت مهمی دارند: هر دو در انتهای بدن قرار دارند. در ماهی‌های نخستین، ۵DOM ژن‌هایی را فعال می‌کرد که آناتومی انتهای بدن را تعیین می‌کردند؛ در اندام‌های در حال رشد، انگشتان نیز در انتها شکل می‌گیرند.
نیل شوبین، زیست‌شناس تکاملی دانشگاه شیکاگو و از نویسندگان پژوهش، می‌گوید هنوز مشخص نیست تغییرات دقیق تکاملی که این نقش جدید را به ۵DOM داد، چه بوده است: «این یافته غافلگیرمان کرد. هنوز باید بیشتر مطالعه کنیم تا بفهمیم دقیقاً چه اتفاقی افتاده است.»
مطالعه در نشریه نیچر منتشر شده است.
