حاضرید مغزتان را به کامپیوتر وصل کنید؟ این مرد ۶۵ ساله با همین کار، زندگی‌اش را پس گرفت

آکسلی و شارما شروع کردند به فکرکردن درباره‌ی این‌که الکترودها را روی استنت‌ها قرار دهند تا از مغز سیگنال بگیرند. اینجا بود که ایده‌ی استنرود (Stentrode) شکل گرفت. آکسلی پس از اتمام دوره فلوشیپ پزشکی داخلی در سال ۲۰۰۹، بدون هماهنگی قبلی با آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی ایالات متحده (دارپا) که در حال تحقیق بر روی BCIها بود، تماس گرفت.

یکی از مدیران برنامه در دارپا فکر کرد اختراع او می‌تواند روشی باشد برای اینکه سربازان قطع‌عضو بتوانند بازوهای رباتیک را کنترل کنند. به همین دلیل آکسلی را به مرکز پزشکی ارتش والتر رید دعوت کرد تا ایده‌اش را ارائه دهد.

در نهایت، دارپا برای این ایده‌ی نصفه‌ونیمه‌ی آکسلی و شارما یک میلیون دلار بودجه تأمین کرد. دو سال بعد، آن‌ها شرکتی به نام SmartStent تأسیس کردند که بعدها به سینکرون تبدیل شد. این استارتاپ نیز کمک‌هزینه‌ای پنج میلیون‌دلاری از دولت استرالیا و بعدتر چهار میلیون دلار دیگر از دارپا و دفتر تحقیقات نیروی دریایی آمریکا دریافت کرد.

آن‌ها نیکلاس اوپی، مهندس پزشکی را که در آن زمان روی پروژه‌ی چشم بیونیک کار می‌کرد، برای طراحی استنترود به خدمت گرفتند و تا سال ۲۰۱۲، شرکت کاشت این دستگاه در گوسفندان را آغاز کرد. در سال ۲۰۱۹، اولین انسان در یک مطالعه امکان‌سنجی اولیه در استرالیا، استنترود را دریافت کرد. (اولین جراحی انسانی نورالینک در ژانویه ۲۰۲۴ انجام شد.)

وینود خوسلا، سرمایه‌گذار خطرپذیری که شرکتش در سینکرون سرمایه‌گذاری کرده، معتقد است استنترود می‌تواند خیلی سریع‌تر از سایر BCIهایی که نیاز به جراحی تهاجمی مغز دارند، مقیاس‌پذیر شود آن دستگاه‌ها نیز به جراحان مغز و اعصاب آموزش‌دیده یا در مورد نورالینک، به ربات‌های جراحی نیاز دارند. خوسلا می‌گوید: «تعداد متخصصان قلبی که برای کاشت استنت آموزش‌دیده‌اند، بسیار بیشتر است.»

اما رویکرد سینکرون بی‌نقص هم نیست و مزایا و معایب خود را دارد. دستگاه آن از داخل رگ خونی، با استفاده از ۱۶ الکترود که روی سطح استنت قرار دارند، فعالیت مغز را ثبت می‌کند و ازآنجایی‌که فاصله‌اش از نورون‌های منفرد بیشتر از آرایه یوتا و دستگاه نورالینک است، سیگنال ضعیف‌تری را دریافت می‌کند.

محققان BCI این پدیده را «اثر استادیوم» می‌نامند. اگر داخل یک استادیوم نشسته باشید، می‌توانید مکالمات اطراف خود را بشنوید. اگر بیرون استادیوم نشسته باشید، همهمه و غوغای جمعیت را می‌شنوید و شاید بتوانید تشخیص دهید چه زمانی یک گل به‌ثمررسیده است.

کیپ لودویگ، استاد دانشگاه ویسکانسین مدیسون و مدیر مشترک مؤسسه مهندسی عصبی یوزردی ویسکانسین که در پروژه سینکرون نقشی ندارد، می‌گوید: «سؤال این است که برای انجام کاری مفید برای بیمار، چقدر نیاز به شنیدن این سیگنال‌ها دارید؟»

فراتر از این، آکسلی پتانسیل بزرگی در استفاده از رگ‌های خونی کوچک به‌عنوان مسیرهایی برای اجازه دسترسی به بخش‌های تازه‌ای از مغز می‌بیند. او می‌گوید: «ما معتقدیم این کار می‌تواند پوشش مغز را ۱۰ برابر افزایش دهد.» به گفته‌ی او، کاشت استنترودهای بیشتر در بخش‌های مختلف مغز می‌تواند امکان کنترل طبیعی‌تر و انجام وظایف پیچیده‌تر را فراهم کند.

هم‌زمان با اینکه سینکرون خود را برای یک کارآزمایی کلیدی در سال ۲۰۲۶ آماده می‌کند، مطالعه‌ای که بین ۳۰ تا ۵۰ نفر را شامل خواهد شد، با پرسش‌های مهمی درباره‌ی فناوری‌اش روبه‌رو است: ایمپلنت استنترود دقیقاً چه مزایایی دارد و این مزایا چطور باید اندازه‌گیری شوند؟