«حتی اگه چیزی که از دست رفته رو به زور برگردونی… دیگه مثل قبل نمیشه.»
– گاتس، برزرک، جلد ۳۳، چپتر ۲۸۷
گاتس با وجود تلاشش برای دوباره سرهم کردن ذهن شکسته کاسکا، اذعان می‌کند که تنها مسیری که در زندگی می‌توان حرکت کرد، به سمت جلو است. گاتس با بدن شکسته و کاسکا با ذهن شکسته، هر دو زمان و سختی‌ها به آن‌ها و کسانی که برایشان عزیز است، رحم نکرده‌اند؛ به همان اندازه که او آرزوی برگشت به پیش از خسوف را دارد، می‌داند که چنین تلاشی چیزی جز یک خیال خام نیست.
گاتس پس از خسوف، بلوغ و رشد عاطفی زیادی نشان می‌دهد و اذعان می‌کند که باید در نهایت از سختی‌های موجود عبور کند، نه این‌که در گذشته غرق شود. ما ممکن است اغلب در نوستالژی غرق شویم و برای گذشته آرزو کنیم و اگرچه خوب است که خاطرات شیرین و ریشه‌هایمان را قدر بدانیم، اما در نهایت باید برای خلق آینده‌ای بهتر تلاش کنیم.
