در یک صبح خنک پاییزی، روی بلندای آکروپولیس، معمار آتنی با دست‌هایی آغشته به گرد مرمر، نخ و وزنه‌ای ساده را از لبه ستون رها می‌کند. هیچ دستگاه اندازه‌گیری مدرنی در کار نیست، اما زاویه انحنای ستون را آن‌قدر دقیق تنظیم می‌کند که چند قرن بعد، معماران عصر رنسانس مجبور شوند آن را دوباره مطالعه کنند تا بفهمند چطور «اشتباهی دید» می‌تواند بخشی از طراحی سازه باشد، نه نقص آن.
و ماجرا تنها به آتن ختم نمی‌شود. صدها کیلومتر آن‌سوتر در دره کوهستانی پرو، معماران «اینکا» دیوارهایی می‌سازند که با زلزله نمی‌جنگند، بلکه با آن هماهنگ می‌شوند: سنگ‌هایی که بدون ملات در کنار هم نشسته‌اند، ولی هنگام لرزش زمین، مثل قطعات یک مکانیزم مهندسی، حرکت می‌کنند و دوباره در جای خود می‌نشینند.
در طول تاریخ، چنین سازه‌های دقیقی باقی‌مانده‌اند که با یک حقیقت ساده ما را متوقف می‌کنند: شاید تمدن‌های باستان بی‌هیچ ایده‌ای از تکنولوژی‌ها دیجیتال نداشتند، اما قطعاً با سیستم‌های علمی و مهندسی خاص خود کار می‌کردند.
با ما همراه باشید تا سپس ۷ نمونه از همین دستاوردها را با شما مرور کنیم. هدف این نیست که گذشته را با حال‌وهوایی کلاسیک یادآوری کنیم یا به شکار معماهای فرازمینی برویم، فقط می‌خواهیم نشان دهیم پشت هر بنای باشکوه، ریاضیاتی دقیق، دیدن‌ای ظریف از طبیعت و سازمان‌دهی‌ای قابل‌مقایسه با سیستم‌های مهندسی مدرن وجود داشته است.
