در سال ۲۰۲۲، ناسا برای نخستین بار یک فضاپیما را با شتابی نزدیک به ۲۲٬۵۰۰ کیلومتر بر ساعت به یک سیارک کوچک کوبید و توانست مسیر آن را تغییر دهد. این مأموریت با نام دارت (DART)، به‌عنوان آزمایشی برای اثبات امکان‌پذیری محافظت از زمین در برابر برخورد سنگ‌های فضایی طراحی شده بود.
اکنون گروهی از دانشمندان، از جمله پژوهشگران ناسا توجه خود را به سیارک خبرساز ۲۰۲۴ YR4 معطوف کرده‌اند. مرکز اجرام نزدیک به زمین ناسا احتمال برخورد این جرم با زمین را تنها ۰٫۰۰۰۸۱ درصد برآورد کرده، اما شانس برخورد آن با ماه به‌مراتب بیشتر و درحدود ۴ درصد در دسامبر ۲۰۳۲ است.
سیارک مذکور اوایل سال میلادی جاری توجهات را جلب کرد؛ زیرا در ابتدا به‌عنوان یکی از خطرناک‌ترین اجرام فضایی با احتمال بالای برخورد با زمین معرفی شد. بااین‌حال، با گذشت زمان و دریافت داده‌های دقیق‌تر، این احتمال به کسری بسیار ناچیز از درصد کاهش یافت.
اما برخورد احتمالی سیارک با ماه نیز می‌تواند نوتیفیکیشندهای جدی به‌دنبال داشته باشد. چنین رویدادی می‌تواند حجم زیادی از آوار و خرده‌سنگ را به فضا پرتاب کند و این ذرات برای فضانوردان و تجهیزات فضایی خطری واقعی به‌حساب می‌آیند.
پژوهشگران به‌تازگی در مقاله‌ای که هنوز مورد داوری علمی قرار نگرفته، پیشنهاد کرده‌اند که بهترین راهکار برای جلوگیری از چنین سناریویی، نابودی کامل سیارک در قالب یک «ماموریت اختلال جنبشی» است؛ رویکردی بسیار تهاجمی‌تر از آزمایش دارت در سال ۲۰۲۲ که صرفاً مسیر سیارک دیمورفوس را تغییر داد.
این بار، ایده‌ی مطرح‌شده استفاده از «دستگاه‌های انفجاری هسته‌ای» است؛ گزینه‌ای پرخطر اما بالقوه مؤثر که می‌تواند راهی تازه برای منحرف‌کردن یا نابودسازی اجرام نزدیک به زمین به شمار رود. به‌گفته‌ی پژوهشگران، چنین روشی حتی در صورتی که احتمال برخورد با ماه هم منتفی شود، ارزش بررسی کردن خواهد داشت.
محاسبات نشان می‌دهد جرم سیارک ممکن است از ۳۳ هزار تن تا ۹۰۰ هزار تن متغیر باشد؛ بازه‌ای بسیار وسیع که طراحی مأموریتی مشابه دارت را عملاً غیرممکن می‌سازد.
بررسی کردن‌ها حاکی از آن است که بهترین زمان برای پرتاب مأموریت شناسایی، اواخر سال ۲۰۲۸ است، اما چنین فرصتی تنها سه سال زمان برای رهگیری سیارک باقی می‌گذارد. در مقابل، گزینه‌ی «اختلال جنبشی قدرتمند» یا همان تکه‌تکه کردن سیارک، بازه‌ی زمانی ۵ تا ۷ ساله در اختیار ناسا قرار می‌دهد. برای انفجار هسته‌ای، پنجره پرتاب احتمالی بین اواخر ۲۰۲۹ تا اواخر ۲۰۳۱ است.
طرح پیشنهادی شامل فرستادن دو بمب هسته‌ای ۱۰۰ کیلوتنی است که توانایی ناوبری مستقل در فضا دارند. هر یک از این بمب‌ها پنج تا هشت برابر قوی‌تر از بمب‌هایی هستند که آمریکا در سال ۱۹۴۵ روی هیروشیما و ناگاساکی انداخت. یک بمب اضافی نیز به‌عنوان پشتیبان در نظر گرفته خواهد شد.
با وجود همه‌ی سناریوهای پیشنهادی، پرسش اصلی این است که آیا احتمال اندک برخورد سیارک ۲۰۲۴ YR4 با ماه یا زمین می‌تواند دولت ترامپ را به اقدام فوری وادار سازد یا خیر. ناسا هم‌اکنون با فشارهای مالی شدید روبه‌رو است و براساس لایحه بحث‌برانگیز بودجه ۲۰۲۶ کاخ سفید، احتمال کنسل ده‌ها مأموریت فضایی هست. به بیان دیگر، بعید است ناسا منابع لازم را صرف نابودی سنگی فضایی کند که اکنون بیش از ۶۱۰ میلیون کیلومتر با ما فاصله دارد و تهدید آن برای زمین تقریباً ناچیز به شمار می‌رود.
مطالعه در پایگاه داده آرکایو منتشر شده است.
