بااین‌حال، تلاش‌هایی برای بررسی کردن استفاده از کمربندهای سه‌نقطه‌ای در قطارها انجام شده است، اما نتایج متناقض بوده‌اند. کسانی که از کمربند استفاده می‌کردند آسیب کمتری می‌دیدند، اما برای افرادی که آن را نبسته بودند، به‌ویژه زنان کوتاه‌قد و نوجوانان، شدت آسیب‌های گردنی افزایش پیدا می‌کرد. به همین دلیل، اجرای این طرح در عمل چندان مؤثر ارزیابی نشد.
حتی اگر فرض کنیم همه مسافران بنشینند و کمربند ببندند، باز هم چالش دیگری هست: رفتار مسافران و کارکنان. بسیاری از مردم ترجیح می‌دهند در قطار بتوانند آزادانه راه بروند یا از جای خود بلند شوند و کارکنان قطار نیز نمی‌خواهند مسئول کنترل کمربندها باشند.
همان‌طور که استیون دیت‌مایر، مدیر پیشین تحقیقات در اداره فدرال راه‌آهن آمریکا، گفته است: «در هیچ نقطه‌ای از جهان، قطارها از کمربند ایمنی استفاده نمی‌کنند. مردم می‌خواهند در قطار آزادی حرکت داشته باشند و این یکی از دلایل محبوبیت سفر ریلی است.»
پس، نبود کمربند ایمنی در قطار نه از روی سهل‌انگاری، بلکه نتیجه بررسی کردن‌های دقیق فنی، رفتاری و آماری است. قطارها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که حتی بدون کمربند نیز، یکی از ایمن‌ترین شیوه‌های سفر در جهان باقی بمانند.
