مطالعات نیز نشان داده‌اند که استنشاق اسپری بینی اکسی‌توسین باعث می‌شود افراد بخشنده‌تر، همکارتر و همدل‌تر شوند و بیشتر به غریبه‌ها اعتماد کنند. با‌این‌حال، همه این موضوع را قبول ندارند. برای مثال، هنوز به‌طور قطعی نشان داده نشده که اکسی‌توسین می‌تواند از سد خونی-مغزی عبور کند.
نظریه‌ای که بیشتر پذیرفته‌شده، این است که اختلال در تعادل دو هورمون کلیدی تولیدشده توسط تیروئید یعنی تری‌یدوتیرونین (T3) و تیروکسین (T4) می‌تواند باعث افسردگی و اضطراب شود. این هورمون‌ها در کنار هم به تنظیم ضربان قلب و دما کمک می‌کنند. با‌این‌حال، وقتی سطح آن‌ها بیش از حد بالا باشد (برای مثال در پرکاری تیروئید) ممکن است اضطراب ایجاد شود. از سوی دیگر، وقتی سطح آن‌ها بسیار پایین باشد، احتمال بروز افسردگی افزایش می‌یابد. تنظیم سطح هورمون‌ها معمولاً علائم بیماران را به‌طور کامل درمان می‌کند.
دکتر اسماعیل می‌گوید: «وقتی بیماران برای مراجعه به پزشک از تغییرات خلق‌وخو شکایت می‌کنند، یکی از اولین اقداماتی که پزشکان انجام می‌دهند، بررسی کردن سطح هورمون‌ها است، زیرا اغلب وقتی بتوانیم هورمونی را که دچار تغییر شده است اصلاح کنیم، قادر خواهیم بود خلق‌وخو را نیز بهبود بدهیم.»
علت تأثیر هورمون‌های تیروئید بر خلق‌وخو مشخص نیست، اما یک نظریه آن است که T3 ممکن است سطح سروتونین و دوپامین در مغز را افزایش دهد یا حساسیت گیرنده‌های این انتقال‌دهنده‌های عصبی را بالا ببرد. گیرنده‌های هورمون تیروئید نیز در ناحیه‌هایی از مغز که خیلی در تنظیم خلق‌وخو نقش دارند، فراوان هستند.
درمان‌های جدید
پژوهش‌های تازه درباره هورمون‌ها و تأثیر آن‌ها بر خلق‌وخو، نویدبخش ابداع درمان‌های نوین هستند. در همین حوزه، دارویی به نام برکسانولون ساخته شده که هورمون الوپرگنانولون را شبیه‌سازی می‌کند و در درمان افسردگی پس از زایمان بسیار مؤثر بوده است.
شواهدی هست که نشان می‌دهد اگر سطح آزمایشوسترون پایین باشد، مصرف مکمل آزمایشوسترون همراه با برخی داروهای ضدافسردگی می‌تواند اثربخشی آن‌ها را افزایش دهد.
مطالعات نیز نشان می‌دهند که درمان با استروژن، ازجمله هورمون‌درمانی جایگزین (HRT)، می‌تواند خلق‌وخو را در برخی زنان در دوران پیش‌یائسگی و یائسگی بهبود بخشد، هرچند این تأثیر در همه زنان دیدن نمی‌شود.
در همین حال، روش‌های کنترل بارداری هورمونی می‌توانند برای برخی زنان مبتلا به اختلال کسالت پیش از قاعدگی بسیار مؤثر باشند، اما در برخی دیگر علائم را تشدید می‌کنند. این موضوع نشان می‌دهد جست‌وجو برای درمان‌های جدید هنوز با چالش مواجه است، زیرا هنوز به‌طور کامل نمی‌دانیم چرا برخی افراد نسبت به نوسانات هورمونی حساس هستند و برخی دیگر نیستند. دکتر اسماعیل می‌گوید: «می‌دانیم هورمون‌ها بر خلق‌وخو و سلامت روان تأثیر می‌گذارند، اما باید روش اثرگذاری آن‌ها را درک کنیم تا بتوانیم درمان‌های مناسب ارائه دهیم.»
دکتر اسماعیل می‌افزاید: «داروهای ضدافسردگی کنونی که سطح سروتونین را تنظیم می‌کنند، در همه موارد مؤثر نیستند و به خصوص در نوجوانان اثربخشی کمتری دارند. بنابراین، باید بررسی کردن کنیم چه ویژگی‌هایی در این گروه سنی، مغز و رشد آن در این مرحله ممکن است باعث مقاومت آن‌ها در برابر درمان شود.»
