شهرهای پورتوریکو محیطی کاملاً متفاوت از جنگل‌هایی هستند که مارمولک‌های آنول (anole) معمولاً در آن زندگی می‌کنند و این مارمولک‌های کوچک برای زندگی در محیط شهری هماهنگی‌های تکاملی چشمگیری داشته‌اند.
مارمولک‌های شهری پاهای بلندتری رشد می‌دهند تا بتوانند سریع در فضاهای باز که در معرض شکارچیان هستند، حرکت کنند. آن‌ها دارای بالشتک‌های بزرگ روی پنجه‌ها هستند که شامل ساختارهای میکروسکوپی به نام تیغک است که به آن‌ها اجازه می‌دهد به سطوح صافی مانند دیوارها، بتن و شیشه بچسبند.
کریستین وینچل، زیست‌شناس دانشگاه نیویورک، می‌گوید ۴۰۰ گونه مارمولک آنول در روند تکامل خود تاریخچه‌ای طولانی از هماهنگی با محیط داشته‌اند و این سازگارهایی به‌ویژه در طول اندام‌ها و بالشتک‌های پنجه بیشتر نمایان است. هدف این تغییرات آن بوده است که هر گونه بتواند در بخش مشخصی از جنگل زندگی کند و با آن بخش بهتر سازگار شود. او اضافه می‌کند همان‌طور که این ویژگی‌ها در زمان‌های طولانی تغییر کرده‌اند، طبیعی است که در زمان‌های کوتاه‌تر هم بتوانند تغییر کنند. نتیجه این تغییرات سریع این است که مارمولک‌ها می‌توانند در محیط‌های شهری هم خود را تطبیق دهند و از آن به شکل کارآمدتر استفاده کنند.
وینچل می‌گوید هماهنگی‌های فیزیکی و ژنتیکی مشابهی در جمعیت‌های ژنتیکی متمایز در نقاط مختلف جزیره طی ۲۰ تا ۳۰ سال گذشته دیدن شده است. می‌توان گفت وقتی شرایط محیطی یکسان (مثل فشارهای شهری) هست، گونه‌های متفاوت به شکل مشابهی تطبیق پیدا می‌کنند. به این پدیده هماهنگی موازی می‌گویند یعنی تغییرات مشابهی که بارها و بارها در پاسخ به شرایط محیطی یکسان رخ می‌دهد.
وینچل فکر می‌کند احتمالاً ویژگی‌های دیگری مانند رنگ‌بندی بدن، شکل پنجه‌ها، شکل دم و نحوه تخم‌گذاری نیز در پاسخ به زندگی در شهر تغییر کرده‌اند. او می‌گوید زیستگاه شهری آن‌قدر متفاوت است که تقریباً هر جنبه‌ای از رفتار، ارتباط، فیزیولوژی و شکل بدن مارمولک‌ها می‌تواند برای هماهنگی با این محیط تغییر کند.
