وقتی شنیدم که بازی جدید در دنیای باز (Open World) جریان دارد، کمی نگران شدم. و راستش، نگرانی‌ام هم بی‌دلیل نبود. با اینکه تبلیغات نینتندو روی عبارت World تمرکز داشت، ولی این دنیای باز، در کنار جذابیتش، ممکن است در بلندمدت خسته‌کننده شود. شما با دوستان‌تان در این محیط پرسه می‌زنید و به مسابقات مختلف ملحق می‌شوید، اما ممکن است در نهایت، ترجیح بدهید دوباره سراغ Grand Prix یا Knockout Tour بروید.
چون، با در نظر گرفتن شناختی که از جامعه‌ی «ماریو کارت» دارم، بعید می‌دانم طرفداران، مدت زیادی را در دنیای Open World سپری کنند. البته سیستم جهان باز بازی به‌خوبی پیاده‌سازی شده است. اینکه از همان منوی اول، با فشار یک دکمه وارد دنیای بازی می‌شوید، حرکت جذابی از سوی سازندگان است. در این بخش، آموزش‌هایی هم برای یادگیری تکنیک‌های مانوری پیش‌بینی شده است.
در کنار بخش‌های سنتی مثل Grand Prix و Battle Mode، اولین چیزی که توجه من را جلب کرد، بخش بسیار جذاب و هیجان‌انگیز Knockout Tour بود. این بخش شباهت زیادی به سبک «بتل رویال» دارد. شما در یک مسیر طولانی متشکل از ۶ پیست، به‌صورت متوالی مسابقه می‌دهید و در نهایت هر بخش، بازیکنانی که در رتبه‌های پایین‌تر هستند، پاک کردن می‌شوند. این بخش بسیار لذت‌بخش و درعین‌حال استرس‌زاست. با اینکه تمرکز تبلیغات نینتندو روی دنیای باز بود، ولی به نظر من، نقطه‌ی قوت اصلی بازی، همین Knockout Tour است.
