درواقع، کل فلسفه‌ی طراحی و معماری آیفون ایر برای این کارست که باریک‌ترین گوشی اپل، شارژدهی فاجعه‌باری نداشته باشد؛ وگرنه استقبال فاجعه‌باری هم از آن می‌شد. برای آنکه عمر باتری دست‌کم برای یک روز دوام بیاورد، اپل مجبور شده است برخی ویژگی‌های کلیدی یا قدیمی گوشی را فدا کند؛ ویژگی‌هایی که از نظر اپل، می‌توان به نبودشان عادت کرد؛ اما بسیاری از یوزران در سال‌های اخیر به‌شدت به وجودشان وابسته شده‌اند.
به‌‌نظر من اولین مصالحه‌ی کاملا نابخشودنی اپل، پاک کردن اسپیکر پایینی است. تمام بار پخش صدا در آیفون ایر به اسپیکر مکالمه‌ی بالای نشان دادنگر محول شده که طبق انتظار، صدایی بی‌رمق، بی‌روح، بدون بیس و توخالی تولید می‌کند و طبیعتا، خبری هم از تجربه‌ی استریو نیست.
اپل صرفا برای چند دهم میلی‌متر ضخامت کمتر، آیفون ایر را به بدترین تجربه‌ی صوتی در میان کالاهاش تبدیل کرده و حالا اگر کسی از من بپرسد بهترین گوشی از نظر اسپیکر کد برنامهام است، باید بگویم آیفون، البته به‌جز آیفون ایر!
دومین قربانی طراحی خاص آیفون ایر، درگاه سیم‌کارت است تا آیفون ایر در تمام بازارهای جهانی فقط با eSIM عرضه شود. از نظر اپل، این قطعه‌ی پلاستیکی، فضای زیادی را الکی اشغال می‌کند و به چیزی شبیه «فلاپی‌دیسک تلفن همراه» می‌مانَد که به‌زودی منسوخ می‌شود؛ گویا پاک کردن درگاه سیم‌کارت ۲۰۰میلی‌آمپرساعت به ظرفیت باتری اضافه کرده که شاید معادل ۷ درصد شارژدهی بیشتر باشد؛ یعنی حدود ۴۰ دقیقه که در بسیاری از موارد برای رسیدن به خانه و شارژ مجدد گوشی کافی است؛ اما احتمالا در ترافیک سنگینی که ما به آن عادت داریم، چندان دلگرم‌کننده نباشد.
تازه اگر بخواهیم در نظر بگیریم که ای‌سیم واقعا در ایران فعال شود و تمام حرف‌وحدیث‌هایی که پس از معرفی آیفون ایر درباره‌ی این فناوری شنیدیم، درست از آب دربیاید. حتی در چنین شرایطی هم محصولی که فقط از ای‌سیم کمک کند، مشکلات خاص خودش را دارد.
شاید به‌قول اپل، درگاه سیم‌کارت مثل فلاپی دیسک، بالاخره روزی منسوخ شود؛ اما آن روز هنوز نرسیده است و برای یوزرانی که گوشی‌شان را مرتب عوض می‌کنند، این محدودیت می‌تواند بسیار آزاردهنده باشد؛ به‌ویژه چون هنوز بسیاری از گوشی‌های اندرویدی به‌طور کامل با ای‌سیم سازگار نیستند.
