نقد فیلم احضار: آخرین مراسم (The Conjuring: Last Rites) | میراث تمام شده جیمز وان

دنیای احضار بیش از هر فیلم ترسناک تجاری دیگری به درام و بهره‌گیری صحیح از المان‌های ژانری اهمیت می‌دهد. درست است که در این فرانچایز همه‌ی الگوهای امتحان‌پس داده‌ی سینمای ترسناک بازآفرینی می‌شود و می‌توان الگوهای این ژانر را به شیوه‌ای سنتی پیدا کرد اما مسئله اینجاست که جیمز وان می‌داند از این الگوهای سنتی چگونه به نفع دنیای ترسناک خودش استفاده کند؛ جوری که مخاطب تا انتها پای فیلم بنشیند. آنهم در شرایطی که ممکن است پایان روایت را در همان ابتدا حدس زده باشد.

خالق جهان کانجورینگ پس از نوشتن ایده‌ی اولیه‌اش اد و لورین را خلق می‌کند. اصلا یکی از دلایل مهمی که فرنچایز احضار اینقدر معروف و محبوب شد، بخاطر رابطه‌ی میان این دو نفر بود. عشقی که میان این دو نفر به‌تصویر کشیده می‌شود، به‌خودی‌خود کافی است تا مخاطب را شیفته‌ی خودش کند. در دل این ماجرای ترسناک قرار است قهرمان‌های قصه با نیروی عشق به مقابله با شیاطینی بروند که ایمان و رابطه‌شان را تهدید می‌کند. اد و لورین نقطه گرانش به‌شدت مهمی برای فرانچایز کانجورینگ هستند.