در سال ۱۹۴۲، فلمینگ پسر جوانی را که به مننژیت مبتلا بود، با استفاده از پنی‌سیلین درمان کرد. او با تماس با فلوری و چین مقداری پنی‌سیلین نیمه‌خالص دریافت کرد و آن را به نخاع بیمار تزریق نمود. نتیجه شگفت‌انگیز بود: بیمار بهبود یافت.
بهبودی معجزه‌آسای پسر بیمار مبتلا به مننژیت، فلمینگ را متقاعد کرد که پنی‌سیلین باید به‌صورت انبوه تولید شود. او پیشنهاد تولید گسترده را به دولت ارائه داد و خیلی زود همکاری مشترکی میان آمریکا و بریتانیا برای تولید انبوه شکل گرفت. سرانجام تا سال ۱۹۴۵، نخستین آنتی‌بیوتیک جهان به‌طور وسیع در دسترس عموم قرار گرفت.
برآورد می‌شود که از زمان کشف تاکنون، پنی‌سیلین جان حدود ۵۰۰ میلیون نفر را نجات داده است. این دارو و مشتقاتش همچنان ستون اصلی درمان بسیاری از بیماری‌ها، مانند عفونت گوش، گلودرد استرپتوکوکی و عفونت‌های ادراری محسوب می‌شوند.
نیز، پنی‌سیلین راه را برای ساخت صدها آنتی‌بیوتیک دیگر نیز باز کرد. با این‌حال، استفاده گسترده و گاه نادرست از این داروها موجب شد برخی باکتری‌ها در برابر آنتی‌بیوتیک‌های رایج، از جمله پنی‌سیلین، مقاوم شوند.
اکنون، دانشمندان در نبرد با ابر‌باکتری‌ها، به دنبال روش‌های نوینی هستند که بهره‌گیری از ویروس‌ها برای حمله به باکتری‌ها و تا استفاده از فناوری اصلاح ژن CRISPR برای ساخت داروهای تازه را شامل می‌شود. اما فصل اول این داستان ناتمام، در آزمایشگاهی به‌هم‌ریخته و با یک کپک شانسی نوشته شد.
