برخی بازیهای مستقل در جایی میان تجربههای کوتاه و معناگرا قرار میگیرند؛ آثاری که بیش از آنکه به دنبال ارائهی چالشهای پیچیده یا گیمپلی طولانی باشند، قصد دارند احساس یا داستانی خاص را منتقل کنند. A Pizza Delivery هم دقیقاً در همین دسته قرار میگیرد. اثری کوچک اما صادقانه که در قالب داستانی ساده دربارهی پیکی که پیتزا تحویل میدهد، نگاهی عمیقتر به زندگی روزمره و ارتباطات انسانی میاندازد. نتیجه، تجربهای است که گرچه از نظر گیمپلی و عمق مکانیکی محدود است، اما در روایت و فضاسازی موفق میشود مخاطبش را درگیر کند؛ هرچند نه برای مدت طولانی.
روایت بازی نقطهی شروعی ساده دارد: شما در نقش یک پیک پیتزا در شهری آرام و نسبتاً کوچک ظاهر میشوید و باید سفارشها را به مقصد برسانید. اما در پسِ این ظاهر معمولی، سازندگان تلاش کردهاند لایههای احساسی و فلسفی به ماجرا اضافه کنند. هر سفارش در واقع بخشی از داستانی بزرگتر است که از خلال گفتوگوها، مکانها و برخوردهای کوتاه شکل میگیرد. A Pizza Delivery بهجای آنکه روایتی خطی و مستقیم داشته باشد، از سبک روایت جزیینگر استفاده میکند؛ یعنی با قطعات کوچکی از اطلاعات، خاطرات یا گفتوگوها، تصویری از شخصیت اصلی و دنیای اطرافش میسازد. همین رویکرد باعث میشود حس واقعگرایانهتری در جریان تجربه شکل بگیرد، گویی زندگی واقعی را دنبال میکنید نه یک قصهی ازپیشنوشتهشده.
