در پژوهش نخست، دانشمندان از مدل شیمیایی برای بررسی کردن ایزوتوپ‌ها در شهاب‌سنگ‌ها و سنگ‌های زمین استفاده کردند. آن‌ها روی واپاشی رادیواکتیو یکی از ایزوتوپ‌های منگنز تمرکز کردند که در دوران اولیه‌ی منظومه شمسی وجود داشت و درطول چند میلیون سال به کروم واپاشید. این خط زمانی واپاشی به پژوهشگران امکان داد تا ۱۵ میلیون سال نخست شکل‌گیری زمین را دقیق بررسی کردن کنند. (خود منظومه شمسی تقریباً ۴٫۵ میلیارد سال عمر دارد.)
درک این موضوع که حیات چگونه به زمین رسید و میلیاردها سال باقی ماند، مسئله‌ای پیچیده است. کراتاش می‌گوید: «زمین تنها سیاره‌ای است که می‌دانیم حیات را پدید آورده و برای چندین میلیارد سال حفظ کرده است. هنوز مشخص نیست چه فرآیندهایی در تاریخ زمین رخ داد که این امکان را فراهم کرد.»
پژوهشگران با نگاهی به منظومه شمسی اولیه سرنخ‌هایی گرفتند. زمین ابتدایی و سیارات درحال رشد اطرافش (که امروز شامل عطارد، زهره و مریخ هستند) در سه میلیون سال نخست با تبادل غبار و گاز با تبخیر و میعان به‌شتاب تغییر کردند. گرچه، این فرایند پس از حدود سه میلیون سال تقریباً متوقف شد؛ زیرا سیارات سنگی و گازی بیشتر مواد آزاد موجود در منظومه را جذب کرده بودند. به بیان ساده‌تر، سیارات نزدیک‌تر به خورشید نسبت به سیارات دورتر بیشتر از عناصر فرار تهی شدند، زیرا دمای بالای نواحی داخلی چنین موادی را از بین می‌برد.
