نمونه‌ای واقعی در دهه ۱۹۵۰ رخ داد: در حفاری هرم سخم‌خت از دودمان سوم در سقاره، بخشی از مصالح مسدودکننده فرو ریخت و یک کارگر کشته و دو نفر زخمی شدند. این حادثه نشان داد که همین سازوکارهای معماری نیز می‌توانستند ناخواسته مرگبار باشند.
دیوید یان لایت‌بادی، مصرشناس و استاد دانشگاه ورمانت، توضیح می‌دهد که مصریان از «سنگ‌های لغزنده» استفاده می‌کردند؛ یعنی قطعه‌های بزرگ سنگی که می‌توانستند در مسیرهای خاص حرکت داده شوند و لاگینی اتاق تدفین را ببندند. افزون‌بر‌این، برخی اهرام با نوشته‌هایی موسوم به «متون هرم» تزئین می‌شدند. این متون در اصل طلسم‌هایی برای محافظت معنوی از فرعون در سفر او به جهان پس از مرگ بودند.
با وجود همه‌ی تدابیر، بزرگ‌ترین تهدید برای سارقان نه تله‌های سنگی، بلکه مجازات انسانی بود. کلارک به متنی از دودمان بیستم (حدود ۱۱۸۶ تا ۱۰۷۰ پیش از میلاد) اشاره می‌کند که براساس آن، مجازات دزدی از مقبره بریدن بینی و گوش‌ها و سپس به‌دار آویختن بود. چنین مجازاتی برای بازدارندگی کافی بود، اما باز هم همه‌ی سارقان را متوقف نمی‌کرد.
با وجود تمام تلاش‌ها، بیشتر اهرام در همان دوران باستان یا قرون میانه (۵۰۰ تا ۱۵۰۰ میلادی) غارت شدند. حتی هرم بزرگ خوفو، یکی از عظیم‌ترین سازه‌های تاریخ، از این سرنوشت در امان نماند. در دوران دودمان هجدهم (۱۵۵۰ تا ۱۲۹۵ پیش از میلاد)، مصریان تصمیم گرفتند دیگر برای پادشاهان هرم نسازند.
در عوض ساخت اهرام، فرعون‌ها در دره پادشاهان دفن شدند؛ جایی که تصور می‌شد حفاظت از آن آسان‌تر باشد. بااین‌حال، این روش هم مانع سرقت نشد. تقریباً همه‌ی مقبره‌ها در دره پادشاهان غارت شدند، به‌جز آرامگاه توت‌عنخ‌آمون که یکی از معدود استثناها بود و تقریباً دست‌نخورده باقی ماند.
